Cavilando noutra terra onde o ceo no é azul. As grises nubes e a chuvia forman o meu horizonte. Cando ese estúpido pensamento que chaman morriña fai acto de presenza as nubes seica parecen mais grises. As distancias maiores e os pensamentos vólvense escuros. Apáganse as farolas da carretera, pero non amanece... Que facer? Non vou chorar por que eu puiden escoller e elixin esto. O certo e que non pemsara nisto, porque sabia que se o facía íanme entrar as ganas de botarme atrás. E agora que me paro a pensalo xa é demasiado tarde. teño o que eu misma quixen, pero non te teño a ti...
levo días facéndome a forte, intentando endurecer o meu interior. Evitando pensar nas miñas flaquezas. Levando o paso firme, manténdome ocupada, sorindo a todo o mundo, sentíndome orgullosa da persoaq son. Evitando pensar no fogar. Evitando pensar en ti.
E todo para que? para estoupar en soiozos en canto oín unha canción triste. Para chorar como unha estúpida cando me atopei cunha tonta empatía coa música. si joder, botote de menos e necesito un puto abrazo, estou igual de mal ca ti, a diferenza e que eu estou coma sempre intentando ser indiferente cando por dentro morro por un bico teu... Intentando ter esa seguridadeque agora mesmo te falta, pero non a teño, síntome coma unha nena idiota que xoga cos sentimentos dos maiores...
Xa que agora mesmo son una amasillo de bágoas soiozos e mil inseguridades. tal ve mñá sexa esa muller forte co paso decidido e un sorriso na cara que coñeciches...
(os textos desta e maila anterior actualizacion son d cando estiven en irlnada)
